Reasons to be cheerful, part 3
De derde week van januari was voor mij druk, spannend en mistig. Er moest heel veel worden gedaan, want de accountant staat straks voor de deur, de voorjaarsnota moet worden opgestart en - o ja - breng even compliance en integrity op een hoger plan. Gelukkig waren er ook reasons to be cheerful in deze beredrukke, gloomy tijden.
Ik werk in een klein team van concernadviseurs. We zijn vier generalisten met ieder een paar specialiteiten die best wel veel in korte tijd voor elkaar moeten krijgen. Januari is een piekmaand. De jaarrekening staat in de steigers, de controles moeten afgerond zijn en het voorjaarsnota-seizoen is ook al begonnen. Tussendoor komen de nodige dossiers op ons af die gisteren al van passende feedback hadden moeten voorzien.
Het regent bevindingen en conclusies. Hoe moeten we omgaan met die onmogelijke deadline voor energieneutraliteit? Wat moet je vinden van die langdurige inhuur via ingewikkelde makelaarsconstructies? Wat te doen met teveel ontvangen subsidie? En die oprukkende verzilting? Hoe voorzie je in die opkomende behoefte aan meer law & order? Hoeveel meer heeft het verwijderen van die invasieve endemische waterplanten nou gekost?
Hebben we alle vragen van de accountant al af? Is de risicoparagraaf voor de jaarrekening nog niet af? Zijn we nou voldoende rechtmatig of niet? En leg het effe uit op B1-niveau van de Nederlandse taal. Denk even mee hoe we compliance en integrity beter tussen ieders oren kunnen krijgen. Wil je dit even overnemen van je collega die zojuist met griep naar huis is vertrokken? O ja, breng voor morgen alle management overrides in beeld.
En de lijst gaat door.
Het maalt in mijn hoofd als ik terug naar huis fiets in de dikste mist sinds jaren. In de mistige duisternis trotseer ik snijdende fatbikers, door rood rijdende vrachtauto’s en tintelende vingertoppen. Niet veel later kijk ik op het nieuws naar de idiote decreten van een ontspoorde 'wereld'-leider. En o ja, Greenpeace heeft gelijk gekregen bij de rechter.
Voor wat het waard is.
Mijn eveneens uitgeputte levenspartner pakt de afstandsbediening en gaat kijken naar een nepperige reality soap in winterlandschappen. Die tot mijn afgrijzen iedere avond van de week wordt uitgezonden. Ik sta op en besluit op de trap naar boven dat het genoeg is geweest met de drukte, de somberheid en de klaagzang.
Als de vreugde niet naar jou komt, zoek je die maar zelf op! Er zijn altijd reasons to be cheerful. Ian Dury & The Blockheads maakten in 1979 een shopping-list song over dingen waar ze vrolijk van warden ( ‘Buddy Holly, Seeing Piccadilly, yellow socks, take your mum to Paris’). Er is tenslotte altijd iets om blij van te worden. Iets van vroeger of van een recentere datum. Een gebeurtenis of herinnering die - hoe slecht het ook even gaat – een glimlach op je gezicht brengt. Iets dat je misschien net dat duwtje in de juiste richting kan geven. Of een beetje veerkracht geeft.
Ik verzamel mijn Cheerful Reasons en leg ze vast in maximaal tweehonderd woorden en een passende afbeelding. Op mijn scherm verschijnt een foto van een dampende pastaschotel, de macaroni bolognese van wijlen mijn moeder. Misschien wel het enige gerecht waar ik ’s nachts voor wakker ben te maken. Ik neem me voor om het morgenavond te maken. Maar hoe kom ik nu nog aan het geheime ingrediënt? Dat onderdeeltje dat zelfs mijn eigen gezin (nog) niet kent?
Niet veel later loop ik door de stromende regen richting de supermarkt die tot ’s avonds laat open is. Helemaal achterin het kruidenschap vind ik het. Deze dag eindigt in ieder geval goed.
Ook de volgende dag gaat lekker. Ondanks alle hectiek is de glimlach op mijn gezicht redelijk onverwoestbaar. De pasta gaat er die avond snel doorheen.
Het is nu zondagochtend en de glimlach is er nog steeds. Zelfs het maken van deze blog was een reason to be cheerful.
Fijne dag nog.
Pennings
Januari 2025