Hoe Miami langzaam in zee verdwijnt (2)
Miami heeft te maken met uiteenlopende, nauwelijks tembare waterproblemen. Deze Amerikaanse Riviera heeft de laagste zeekering van de Westerse wereld, is gebouwd op poreus waterdoorlatend kalksteen en ligt op de vijf maanden durende orkaanroute. Dat heeft bestuurders en bedrijven er niet van weerhouden om de stad te laten groeien en zuiveringen en kerncentrales op kwetsbare plekken te bouwen
De Miami-Dade County's wastewater-treatment plant staat op Virginia Key in Biscayne Bay en zuivert dagelijks het afvalwater van 800.000 inwoners. Volgens de burgemeester van South-Miami is de grootste kerncentrale van Florida gebouwd op ‘the stupidest place ever to build a nuclear plant’. De installaties zijn gemiddeld dertig jaar oud en bovendien verdwijnt er door het lage dijkje aardig wat afvalwater ongezuiverd in de Atlantische Oceaan.
In 2013 kwam de financiering rond van wat het Rehabilitation Contract ging heten. De drie grootste zuiveringen worden tot en met 2019 ingrijpend gerenoveerd voor een totaalbudget van 2,3 miljard dollar. Het dijkje om de installatie heen wordt niet verhoogd. Wat wel onderdeel uitmaakt van de renovatie is een innovatief deelproject om ongezuiverd afvalwater diep in de grond te injecteren.
Het is de diepste boring in Florida: op een diepte van drie kilometer wordt het rioolwater de grond ingespoten. Amerikanen zien vooralsnog alleen voordelen: het rioolwater verdwijnt niet meer in de Atlantische Oceaan en de zuiveringsinstallaties worden ontzien, net als overigens de allergrootste drinkwaterbron van Florida, de Biscayne Aquifer.
Miami-Dade County's wastewater-treatment plant
De Biscayne Aquifer is het grootste ondergrondse meer in Florida en was tot voor kort de belangrijkste drinkwaterbron. Het water is echter snel zilt aan het worden met als gevolg dat nu iedere county extra drinkwaterbronnen maakt. Bronnen die uiteindelijk nog geen 10% van het waterverbruik opleveren. Florida heeft daarom de afgelopen twintig jaar maar liefst veertig ontziltingsinstallaties gebouwd, die in totaal een derde van het drinkwater leveren.
Saillant detail is dat het drinkwaterverbruik in Amerika ruim vier keer hoger ligt dan in Nederland. Doen wij het met 120 liter per persoon per dag, in Amerika is het verbruik 550 liter per dag. Een groot deel van al die pompen die drinkwater omhoog halen, zeewater ontzilten of regenwater gewoon afvoeren draaien gedeeltelijk op kernenergie. En volgens de burgemeester van South-Miami is de grootste kerncentrale van Florida gebouwd op ‘the stupidest place ever to build a nuclear plant’.
De nauwelijks gemoderniseerde kerncentrale ligt op het uiterste puntje van Biscayne Bay, op de plek waar orkanen en de stijging van zeespiegel vrij spel hebben. De kerncentrale ligt als het ware ingeklemd tussen twee nationale natuurparken. De kans op een ramp hier is even groot als wat er in 2011 met de kerncentrale in Fukushima was gebeurd. Als tijdens of na een orkaan de zeespiegel 90 centimeter stijgt, raakt de kerncentrale van het vasteland afgesneden en komt de koeling van de reactoren onder druk te staan. Het koelwater is overigens al het warmste van alle Amerikaanse kerncentrales en bevatte april dit jaar een overschrijding van de tritium-norm met een factor 200. Regionale milieuorganisaties hebben meerdere keren aan de bel getrokken bij de staat en kunnen zelfs aantonen dat het water in de nationale parken is besmet.
De kerncentrale bij Biscayne Bay
Koerst groot-Miami door deze opeenstapeling van wicked problems af op haar eigen ondergang? Of zijn er nog slimme – en goedkope – oplossingen voor de waterproblemen in Miami? In het slotdeel komen de hoofdrolspelers aan bod: de besluitvormers, de deskundigen en de handige jongens.